polska służba zdrowia

Ninkę rozgipsowano dnia 20 lipca. W poniedziałek rano. Uczestniczyłam w tej akcji wraz ze wspierającym mnie rodzonym mym ojcem.

Uwielbiam służbę zdrowia, serio serio. Przybywamy, podjazdy kilometrowe prowadzą nas ku wejściu. Wjeżdżamy / wchodzimy. Recepcja. No to stoję w kolejce do tej recepcji czy też rejestracji a brzuch mi zwisa niemal do kolan, twardo trzymam się postanowienia, aby nie upominać się o swe prawa. Służba zdrowia, ludzie chorzy, na pewno ktoś zrozumie i mnie zawezwie lub przepuści. A skąd… Na szczęście spędzamy tam tylko jakieś 15 minut. Nogi wchodzą mi w okolice pach.

Przypominam, że to oddział chirurgiczny. Winda – jest. Metr na metr. Ja z brzuszyskiem, Nina na wózku. Nie ma bata, nie wjedziemy. Każę jej cofnąć pupsko aż do samych granic siedzenia wózka, podpórkę dla złamanej nogi opuszczam, sama staję jakoś tak nad nią… Uff, udało się, wjeżdżamy.

Przed gabinetem lekarza kolejna kolejka. Tu, tym razem, są krzesła. Też nikt nie przepuszcza. Na szczęście siedzimy krótko, jakieś 20 minut. Wizyta trwa 3 minuty, polega na wysłaniu nas na zdjęcie RTG złamanej kończyny i zdjęciu gipsu. Próbuję jakoś lekarza zagadać, podpytać, ale w sposób (cholernie mało) elegancki zbywa mnie informując, że może się wypowie jak zobaczy zdjęcie.

No i ten gips, nareszcie, po tych 5 tygodniach, zostaje ściągnięty… Nóżka Niny nie jest jakoś dramatycznie szczuplejsza, skóra nienajładniejsza, ale ogólnie wygląda to lepiej, niż się spodziewałam.

Czuję ulgę, jakby to mnie gips ściągnięto.

Przeprawa z widną po raz drugi. Zjeżdżamy po kilometrowych podjazdach aby długim tunelem pod innym budynkiem dojechać do innej recepcji. Kolejka tu niedługa, tradycyjnie nikt nie przepuszcza, stoimy jakieś 3 minuty.

Stamtąd już blisko do zrobienia zdjęcia, jedziemy inną widną, przestronną, na piętro, gdzie czekamy już bez kolejki, bo nikogo nie ma, na zdjęcie. Wraz ze zdjęciem całość trwa jakieś 15 minut.

Zjeżdżamy super-widną na dół, siadamy w recepcji  i czekamy na opis zdjęcia. Będzie jakieś 30 minut. Nina powoli dostaje szału, mój telefon, jak zwykle, rzęzi z głodu, więc bajek wystarcza na kilka minut. Próbuję ją zabawić rozmową, pożartować, ale dziewczynka jest niewyspana i jednak przejęta sytuacją.

Wreszcie jest opis! Mkniemy!

Kilometry podjazdów, mini-winda w górę, podjeżdżamy pod gabinet z nadzieją wejścia bez żadnych problemów – ci z opisem mają pierwszeństwo i wchodzą bez kolejki – a tam kolejna kolejka, bo takich z opisem jest kilkoro.

Czekamy kolejne 15 minut.

W końcu wchodzimy…

Wizyta trwa 3 minuty.

Nóżka jeszcze nie zrośnięta, ale się zrasta. Dwa tygodnie o kulach, potem chodzenie samodzielne. Pięć miesięcy przerwy w jakichkolwiek sportach, w tym basenowych, z uwagi na ryzyko urazu. Na potwierdzenie – zwolnienie z WF.

Psia mać, no.

Ninka siada na wózek, przed nami ostatnia przeprawa z windą dla klaustrofobików.  W zasadzie ściągnięcie gipsu nic nie dało, Nina nogi nie chce zginać, bo się boi, dotknąć ledwo daje.

Tak…  Kwestia rehabilitacji dziecka jest kwestią odrębną, na oddzielną bajkę. Mnie tylko zastanawia, ilu geniuszy siedziało, aby wymyślić taką organizację tej zabawy. Ja rozumiem kwestie lokalowe, personalne, finansowe. Ale widać po wnętrzach, że jakieś tam remonta były. Są nawet potwierdzające to tabliczki. To nie przyszło jełopom do głowy, że może by to tak bardziej taśmowo zorganizować? Recepcja, lekarz, RTG, lekarz? Dwie godziny żeby zrobić zdjęcie i dowiedzieć się tego, co było w zasadzie oczywiste?

Nie wiem, nie znam się. Może to celowe działanie, takie podkreślanie swojej ważności i ilości pracy?