Jakiś czas temu, zdaje się, zaczęły się wakacje. Trochę
niezauważalnie, bo Ninka moment ten przyspieszyła swoim gipsem i niechodzeniem
do szkoły. Gips i jego efekty dość mocno wpływają na nasze życie, rodzaj
wybieranych zajęć i aktywności.
Zaczęło się od tego, że unieruchomione dziecko nie miało się
jak przemieszczać, więc w trybie pilnym należało znaleźć (kupić / wynająć)
środek transportu w postaci wózka inwalidzkiego. Jeśli ktoś myśli, że skoro
dzieci łamią nogi, i to w różnych miejscach, i dzięki temu podaż (bo jest i
popyt) takowych wózków jest duża – to jest w błędzie. Wózków normalnych – dla dorosłych,
dla dzieci, składanych czy nieskładanych – jest mnóstwo. Takich, żeby nóżka,
która od połowy uda do końca paluszków jest w gipsie, mogła być wyprostowana –
nie ma i szukanie go przypominało szukanie igły w stogu siana. Pierwsze dwa dni
Nina spędziła zatem głównie w łóżku, była noszona, a transport odbywał się na
fotelu obrotowym. Przez te 2-3 dni byłam z nią w zasadzie sama, co przy
podnoszeniu, przenoszeniu i obsłudze powodowało dość istotne problemy i bóle.
Nina też, przestraszona, bała się ruszyć nogą, noga ją jeszcze pobolewała, była
zmęczona całą akcją, w nocy źle spała – co wpływało na jej zachowanie.
Potem pojawiło się wsparcie w postaci K., pracującego z
domu, dziadków-moich rodziców, teściowej mojej osobistej (która dzielnie, przez
cały tydzień, opiekowała się dziewczynami, przy moim mikrym wsparciu). No i od
czwartku (Nina złamała nogę na wycieczce w poniedziałek, 15 czerwca) mieliśmy nareszcie
wózek, więc przemieszczenie się z nią nie było problemem, pozostawała już tylko
kwestia posadzenia jej, zdjęcia z wózka no i transportu samego wózka.
Pobyt w domu problemem nie był, okazało się jednak, że
ostatni tydzień szkoły dosłownie obfituje w wydarzenia. Było zdjęcie klasowe – jakżeby
Ninka miała na nim nie być? Było przedstawienie dla rodziców z okazji dnia Mamy
i Taty – musiała być. Było rozdanie świadectw. Było w końcu nocowanie w szkole.
To ostatnie wydarzenie to pomysł Pani Ani, która uznała, że na zakończenie I
klasy będzie to świetna okazja do zintegrowania dzieci, omówienia tego trudnego
i ważnego pierwszego roku, świetnej zabawy. Pani Ania zgodziła się, żeby Ninka
przenocowała w szkole, zapewniła, że sobie poradzi.
Trzeba było zatem spiąć się i zapewnić młodej uczestnictwo w
tych wszystkich akcjach, żeby nie miała poczucia straty, żeby złamana noga była
jedynym złym zdarzeniem.
Kiedy Nina pojawiła się w szkole po raz pierwszy, przy
okazji robienia zdjęcia klasowego, po początkowych jej obawach o reakcje
koleżanek i kolegów, została przyjęta owacyjnie niemalże. Dzieci otoczyły wózek
z Niną ciasnym wianuszkiem, zaczęły wypytywać o zdrowie, o to, jak to jest z
gipsem, na wózku, próbowały ją wozić po korytarzu (kilka razy miałam wrażenie,
że ilość zagipsowanych kończyn niebawem szybko się zwiększy), a Nina uciechy
miała co niemiara. Równie ładnie już wówczas zachowała się wychowawczyni –
posadziła Ninę na środku klasy, dzieci mogły Ninę wypytywać, dowiadywać się,
jak się jej z gipsem i wózkiem żyje. Potem były zdjęcia i czułe pożegnanie.
I w przedstawieniu też wzięła udział, choć może mniej
aktywnie ruchowo.
Była też Ninka na zakończeniu roku szkolnego, gdzie dostała
świadectwo wprost wzorowe, z oceną opisową wychwalającą jej wiedzę,
wykraczającą poza program.
I na nocleg tego dnia w szkole też została a Pani Ania faktycznie
sobie poradziła koncertowo, nie tylko z Niną, ale z całą grupą, dzieci rano, po
całej nocy, wydawały się szczęśliwe i zachwycone.
A potem urlop rozpoczęliśmy my, a w zasadzie mój małżonek,
ja od jakiegoś czasu zaprzestałam już przecież świadczenia pracy…
W planach mieliśmy wyjazd. Nie jakiś daleki, na drugi koniec
świata, nie wyczerpujący, po prostu wyjazd na wakacje z dziećmi. Z wielu
powodów, głównie gipsowych, zaniechaliśmy tych planów. Jaki sens miałby pobyt
nad jeziorem, skoro jedna z dwóch głównych uczestniczek wyjazdu nie mogłaby w
tym jeziorze się wykąpać? Dojazd nad to jezioro byłby praktycznie niemożliwy,
wózek Niny zajmuje w zasadzie cały bagażnik, jej wyprostowana nieustannie noga
też wymaga specjalnego traktowania, więc zabranie sterty bagaży, jak to
dotychczas się działo, było niemożliwe.
Zostaliśmy w domu, gdzie przecież zawsze jest co robić,
można więc powiedzieć, że K. urlopu nie miał wcale, a dzieci wakacje dość nietypowe
jak na nie – bo w (przed) mieście.
I tak urlop ten powoli dobiega końca, podobnie jak czwarty
tydzień z naszym przyjacielem gipsem. Staraliśmy się w tym „naszym” (w
odróżnieniu od dziadkowego, który nieuchronnie się zbliża) czasie Nince zapewnić
atrakcje różnego rodzaju, żeby urozmaicić jej bezczynność czy raczej brak
ruchu. W niedzielę, tuż po zakończeniu roku szkolnego, przybyła z rodziną
Tosia, koleżanka z pracy. Tydzień później, w sobotę, przybyła koleżanka z
przedszkola jeszcze, Ania, z rodziną. W poniedziałek znajomi spędzili u nas
dzień swego urlopu, wraz z synami, Grzesiem i Miłoszem.
Były dzieci w kinie na durnych Minionkach i na pięknej bajce
„Sekrety morza”, była wycieczka w plener (padło na Wojsławice). Były zajęcia w
Ossolineum, wyprawa na taras widokowy do SKY TOWER, zwiedzanie KOLEJKOWA na
Dworcu Świebodzkim, no i różnego rodzaju wyjazdy codzienno-zakupowe.
No i zabawa w domu.
I tu chyba należy dodać jedno.
We wszystkich tych poczynaniach na pierwszym miejscu
stawiana była Nina, choć przecież Iga nóżki nie złamała. Mogłaby i w jeziorze
się kąpać i w basenie w ogrodzie. A jednak jej punktu widzenia nie braliśmy pod
uwagę. Myślę sobie, że to dlatego, że Iga nie jest jeszcze zbyt świadoma wszystkich
możliwości i okoliczności. Przyjmuje to, co przynosi dzień, z dobrodziejstwem
inwentarza. Nie do końca wykorzystywanie tego jest fair wobec niej, a jednak
mając na uwadze potencjalny smutek czy wręcz rozpacz Niny tak to ustawiliśmy
jakby to Ninki ocena była tu najważniejsza.
Z drugiej strony oceniając to, co do tej pory dziewczyny
przeżyły myślę sobie, że obie miały frajdę, że po prostu dostosowaliśmy się do
słabszej jednostki.
Poza tym mam wrażenie, że największą dla nich radością była
wspólna zabawa. Czymś dla mnie niesamowitym, niezwykłym i cudownym jest to, jak
te dwie dziewczynki potrafią spędzać ze sobą czas. Zapewne to, jak wspaniale
potrafią się dogadać, dojść do kompromisu, to efekt wielu czynników – ich charakterów,
tak różnych i jednocześnie tak do siebie pasujących, braku innych bodźców typu
komputer czy telewizor, niezwykłej wyobraźni obu, ale może też i naszej pracy.
Tego ciągłego powtarzania im, że to one są dla siebie najważniejsze, że mają o
siebie dbać, że każda musi czasem ustąpić, że jeśli jedna czegoś chce od
drugiej to trzeba o to spokojnie poprosić, coś czasem zaproponować w zamian.
Może też efekt tego, że dajemy im po prostu szansę, żeby się dogadać. Przecież
niemożliwym jest, żeby pomiędzy dwójką dzieci nie było sporów, ba, czasem nawet
szarpaniny. A i ugryzienia się trafiają. Jednak nigdy nie robimy z tego
wielkiej afery, tłumaczymy, że przemoc to nie jest sposób, że każda z nich w
jakiś sposób zawiniła, że muszą to rozwiązać pomiędzy sobą, ale na spokojnie i
nie mogą skarżyć na siebie nawzajem!
Działa.
Działa jak cholera.
Przez te dwa tygodnie praktycznie codziennie –chyba, że
danego dnia byli u nas goście – spędzały ze sobą kilka godzin na zabawie. My im
tylko przeszkadzaliśmy, im wystarczył czasem koc i dwa pluszaki, czasem po
całym pokoju rozwlekały wszystkie posiadane zabawki. Zabawy były przeróżne, głównie
jednak związane z odgrywaniem ról. A to koników, a to księżniczek, to znów
rodziców. Scenariusze układały na bieżąco, podpowiadały sobie role, które
należało odegrać, jedna drugiej, na zmianę. Czasem coś budowały, odkrywały, że
posiadają przeróżne klocki, lalki, autka, naczynka.
Jest to dla mnie naprawdę niezwykłe, że dzieci, które
przecież mają siebie na co dzień, pomiędzy którymi jest „konflikt interesów”,
jak to między rodzeństwem, które dzieli spora – bo prawie czteroletnia –
różnica wieku, potrafią się tak doskonale porozumieć.
Trudno mi mówić, której to panny zasługa. Każda z nich jest
w tym zakresie wspaniała. Nina, bo potrafi jednak trochę dostosować się do Igi,
czasem odpuścić tej małej wariatce, która jak mało kto potrafi walczyć o swoje
jeśli jej zależy. Iga, bo mimo tego, że jest taka mała potrafi zachowywać się
nad wiek dojrzale. Potrafi pójść na kompromis, stosować zasady starszej
siostry.
Jestem nimi przeogromnie zauroczona. Jestem zakochana i
zachwycona.
I muszę jeszcze coś opisać. Nina od znajomych, cioci Izy i
Jakuba, otrzymała kostki do zabawy. Ale nie takie zwyczajne, tylko takie, na
których są wyryte różne osoby, zwierzęta czy przedmioty. Kostek jest 9, wyrzuca
się kostki i z tych „wyrzuconych” obrazków układa się historyjkę. Zabawa
rewelacyjna, kreatywna – dla dzieci od lat sześciu. Nina zabawą jest
zachwycona, ale Iga – wcale nie mniej! I to jest dla mnie niewiarygodne, kiedy
ta mała iskierka rozrzuca kostki, po czym widząc na nich rzeczy nieistniejące,
używając wyobraźni, jakiej mógłby jej pozazdrościć niejeden dorosły, układa
historie składne i sensowne! Zaskakujący brzdąc…
Na koniec kilka teksów Igi. Iga bowiem, z jej asertywnością,
inteligencją i zmysłem obserwacji, mówi to, co zapewne Ninka w jej wieku często
myślała, ale z racji jej wrodzonego czy też nabytego „legalizmu” i poczucia
konieczności należnego zachowania nigdy nie mówiła.
***
- Tato, czy możesz nam wysypać playmobil?
- Jasne, Iguniu, proszę bardzo.
Tata wysypał pudło, w którym się całkiem sporo już
nazbierało elementów. Po jakimś czasie Tato zaordynował, że czas sprzątać
playmobil.
- Tato, ale to Ty musisz posprzątać, bo to Ty rozsypałeś!
***
- Tato, dasz Ninę do namiotu, proszę?
W tym momencie Iga zorientowała się, że Tata właśnie je,
więc czym prędzej dodała:
- … jak zjesz?
Tata pokiwał twierdząco głową.
- No widzisz, Nina, załatwiłam sprawę.
***
Ni z tego ni z owego, jadąc autem, Iga stwierdziła:
- Nic nie wiem o życiu…
***
Rozmowa z mężem generalnie sprowadzała się do tego, że kierowcy
to idioci. Że co i rusz trafiamy na takowych, co tylko budzi irytację. Kiedy
Nina spytała, o czym mówimy (nasz kochany Stirlitz), aby nie uczyć dziecka
pogardy i niechęci do ludzi lekko nagięłam rzeczywistość:
- Tata właśnie powiedział, że ludzie są fajni, sympatyczni,
że Tata ich lubi. Tylko nie wszyscy są dobrymi kierowcami.
Na co Iga skomentowała:
- Bo jak jest czerwone to trzeba stać. Takie jest, niestety,
życie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz