przedwiośnie

Trochę czuję, jakbyśmy lekko wychynęli na powierzchnię. Oddech można złapać, rozejrzeć się po okolicy, ale na pełne wynurzenie jeszcze należy poczekać. Mam na myśli stan naszego zdrowia, rodzinnego. Dzieci w zasadzie zdrowe, Kacper czasem kaszlnie, Iga znowu ma mokro pod nosem. K. z wirusikiem poradził sobie elegancko i z całego towarzystwa chyba ja jestem najmniej zdrowa, kaszląc i smarkając.

No więc czekam, aż poczuję się w pełni zdrowa, póki co testuję młodego na swoją nieobecność. Najpierw mój osobisty małżonek, teraz teściowa opiekują się smarkaczem a ja realizuję fuchę. To zaledwie kilka godzin, problemem nie jest to, że mnie nie ma, chodzi wyłącznie o jedzenie. Młody bowiem konsekwentnie odmawia współpracy z miseczkami, łyżeczkami, buteleczkami i innymi utensyliami, a przede wszystkim z ich zawartością. Głowę odwraca, buzię zaciska w ciup i całym sobą pokazuje, co myśli o obcym jedzeniu.

Jesteśmy więc do siebie mocno przywiązani moją częścią ciała.

Oczywiście, nie ustaję w wysiłkach, żeby jadł coś, cokolwiek. Wieczorami dostaje kaszkę – łyżeczka kaszki i smoczek w dziub, wtedy jest szansa, że coś połknie. W ciągu dnia zaś zupka, jarzynowa, coś na marchwi – wciskamy w buziaka. A w dłoń chrupek kukurydziany, żeby choć w ten sposób nasycić gada obcym jedzeniem.

W końcu zacznie jeść…

Choć pewnie łatwiej byłoby Kacprowi, gdyby miał choć jeden ząbek. A tu plaża w gębuli.

Do karmienia go rwą się dziewczyny, ale dopóki smyk bardziej nie je niż je to szans w takim wsparciu nie widzę.

Poza tym nasz dom zmienia się powoli w arkę, woda stoi wokół, bo nasza cudowna glina nie pozwala wodzie wsiąknąć. Niedługo zamienimy auto na łódkę i zaczniemy hodować kaczki.

Ninkę nauczycielka skomplementowała, że ponoć bardzo ładnie sobie radzi i taka mądra jest. I tylko nie pozwoliła jej wziąć udziału w konkursie recytatorskim, bo się spóźniła z wierszem - nie nauczyła się go na czas. Ukarała więc rodziców za to, że zbyt długo wiersza dla dziecka szukali, odgrywając się na dziecku – bo Ninka bardzo to mocno przeżyła. Co ciekawe, z maili od nauczycielki wynikało, że jest jeszcze czas i wystarczy tylko tytuł wiersza podać a na nauczenie się go przyjdzie jeszcze pora. Najwyraźniej maile sobie a życie sobie.

Iga, o dziwo, bez większych protestów i oporów ponownie pojawiła się w przedszkolu, nie marudzi co dzień, że nie chce iść. Może wreszcie zaczyna się tam czuć dobrze, może jakieś przyjaźnie powoli nawiązuje? Ciężko powiedzieć, bo standardową odpowiedzią na pytanie jak było w przedszkolu jest „fajnie”. 

Byle do wiosny, cokolwiek przyniesie.