kumulacja

Wszystko zaczęło się od Igi i jej zakichanego (dosłownie) nosa. W ubiegły piątek przylazło toto z przedszkola i zaczęło smarkać, kichać i prychać. Teoretycznie próbowałam jej unikać, jak również walczyłam, aby Kacper jej unikał, w praktyce udało się w sobotę, kiedy cały dzień przebywaliśmy na dworze, w niedzielę – już nie. Uniknięcie siebie nawzajem oznaczałoby bowiem, że ktoś siedziałby mocno odizolowany od reszty…

W efekcie, o czym napomknęłam, w poniedziałek wieczór dostałam kataru. W nocy kataru dostał młody, we wtorek małżonek.

Idze, o dziwo, minęło i nie wróciło! Nawet kaszlnęła z dwa razy w nocy, ale poradziła sobie z zarazą koncertowo. Nie muszę dodawać, że nasza pancerna Nina kichnęła raz i to by było na tyle, jeśli chodzi o jej chorowanie.

No i we wtorek powoli się rozkładałam… Kichając, prychając, odczuwając ból gardła. Młody rzęził, co mocno utrudniało mu funkcjonowanie w pozycji poziomej, wobec czego został ułożony w wózku z podniesionym oparciem (rozwiązanie na piątkę). W zasadzie po zastosowaniu tego rozwiązania problemu z katarem wielkiego nie miał, frida poszła w ruch dosłownie kilka razy, spać spał jak dotąd.

Za to mnie się dostało trochę mocniej, w nocy z wtorku na środę złapałam nawet jakiś stan podgorączkowy, za to nad ranem zrobiło mi się strrrasznie zimno i już wiedziałam, że moje piersi zastrajkowały. Gorączka – standardowe 38, ból nie do zniesienia, uczucie osłabienia (jak to przy gorączce) no i "drobne" problemy z karmieniem.

Cały dzień walczyłam o likwidację problemu (masaż… au…) i wieczorem się udało. Tylko po to, żeby w nocy mieć godzinny napad kaszlu a w piątkowe popołudnie znowu dostać zapalenia piersi, gorączki i bólu.

Rodzina w piątek zjechała późno, a młody był wyjątkowo męczący. Pewnie dlatego, że i jeść było mniej, bo przez takie akcje na pewno bufet nie miał jakichś nadmiernych zapasów. Wieczorem Nina szła na urodziny do koleżanki (piżama party z nocowaniem) a K. musiał podjechać do „naszych studentów” - w efekcie byłam sama przez cały dzień i większość wieczoru. W tym czasie młody jęczał, wisiał na mnie i bezskutecznie mlaskał, płakał i wił się. Kiedy więc mój małżonek nareszcie zjechał do domu, miałam ochotę swój aparat ssąco-karmiący oderwać od macierzy, przekazać i się wyprowadzić. Kręgosłup przypominał porozrzucane puzzle, kręciło mi się w głowie po słabo przespanych poprzednich i bardzo źle przespanej ostatniej nocy, z gorączką, bo piersi nie mijają tak szybko, miałam dość.

Tia, tylko co z tego? Młody, choć dziecko z niego naprawdę niesamowicie spokojne, ułożone (widział kto, żeby od urodzenia dziecko przesypiało całe noce, wstając tylko na 5-10 minut na karmienie?!? Ja jeszcze nie widziałam), niespecjalnie jest empatyczny i moje marne samopoczucie zwyczajnie olał. Ani myślał rezygnować z pożywienia, protesty ogłaszał bez zahamowań, choć może nie nadmiernie donośnie.

Przeszło mi w sobotę. Nie całkiem i nie wszystko, bo katar trzyma się mnie całkiem mocno, ale piersi funkcjonują normalnie i śpię już normalnie na tyle, na ile młody pozwala. Bo małżonek, na ten przykład, dalej walczy...